Stosowane okresy użytkowania oraz stawki amortyzacji dla poszczególnych grup rzeczowych aktywów trwałych to:
− dla budynków i budowli od 10 do 40 lat (2,5%-10%),
− dla urządzeń technicznych i maszyn do 10 do 15 lat (6,67%-10%),
− dla środków transportu od 2,5 do 5 lat (20%-40%),
− dla innych środków trwałych od 2 do 10 lat (10%-50%).
Przyjęty maksymalny okres ekonomicznej użyteczności środków trwałych może zostać wydłużony jeśli występuje
uzasadnienie rzeczywistego ekonomicznego wydłużenia tego okresu.
Grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów nie są amortyzowane.
Koszty finansowania zewnętrznego bezpośrednio związanego z nabyciem lub wytworzeniem składników majątku
wymagających dłuższego okresu czasu, aby mogły być zdatne do użytkowania lub odsprzedaży, są doliczane do
kosztów wytworzenia takich środków trwałych, aż do momentu oddania tych środków trwałych do użytkowania.
Amortyzację wylicza się dla wszystkich środków trwałych, z pominięciem gruntów oraz środków trwałych
w budowie, przez oszacowany okres ekonomicznej przydatności tych środków, używając metody liniowej.
Aktywa utrzymywane na podstawie umowy leasingu finansowego są amortyzowane przez okres ich ekonomicznej
użyteczności, odpowiednio jak aktywa własne.
Zyski lub straty wynikłe ze sprzedaży / likwidacji lub zaprzestania użytkowania środków trwałych są określane jako
różnica pomiędzy przychodami ze sprzedaży a wartością netto tych środków trwałych i są ujmowane
w sprawozdaniu z całkowitych dochodów.
Utrata wartości
Na każdy dzień bilansowy Spółka dokonuje przeglądu wartości netto składników aktywów trwałych w celu
stwierdzenia, czy nie występują przesłanki wskazujące na możliwość utraty ich wartości. W przypadku, gdy
stwierdzono istnienie takich przesłanek, szacowana jest wartość odzyskiwalna danego składnika aktywów, w celu
ustalenia potencjalnego odpisu z tego tytułu. W sytuacji, gdy składnik aktywów nie generuje przepływów
pieniężnych, które są w znacznym stopniu niezależnymi od przepływów generowanych przez inne aktywa, analizę
przeprowadza się dla grupy aktywów generujących przepływy pieniężne, do której należy dany składnik aktywów.
Testy sprawdzające są przeprowadzane raz w roku także w odniesieniu do wartości niematerialnych
o nieokreślonym okresie używania oraz w stosunku do wartości firmy niezależnie od zaistnienia przesłanek.
Stratę z tytułu utraty wartości ujmuje się w wysokości kwoty, o jaką wartość bilansowa danego składnika aktywów
(lub ośrodka wypracowującego środki pieniężne) przewyższa jego wartość odzyskiwalną. Wartość odzyskiwana to
wyższa z dwóch kwot: wartości godziwej pomniejszonej o koszty sprzedaży i wartości użytkowej. Odpis z tytułu
utraty wartości ujmuje się w ciężar zysków i strat.
Zapasy
Wartość początkowa (koszt) zapasów obejmuje wszystkie koszty poniesione w związku z doprowadzeniem
zapasów do ich aktualnego miejsca i stanu. Cena nabycia zapasów obejmuje cenę zakupu, powiększoną o cła
importowe i inne podatki (niemożliwe do późniejszego odzyskania od władz podatkowych), koszty transportu,
załadunku, wyładunku i inne koszty bezpośrednio związane z pozyskaniem zapasów oraz upusty, rabaty i inne
podobne zmniejszenia.
Zapasy wycenia się na dzień bilansowy w wartości początkowej (cenie nabycia lub koszcie wytworzenia) lub
w cenie sprzedaży netto w zależności od tego, która z nich jest niższa. Cena sprzedaży netto odpowiada
oszacowanej cenie sprzedaży pomniejszonej o wszelkie koszty konieczne do zakończenia produkcji oraz koszty
doprowadzenia zapasów do sprzedaży lub znalezienia nabywcy (tj. koszty sprzedaży, marketingu itp.).
Należności handlowe
Należności handlowe ujmowane są, zarówno początkowo, jak i na dzień bilansowy, w kwocie wymaganej zapłaty.
W przypadku zidentyfikowania przez Zarząd należności wskazujących na duże prawdopodobieństwo
nieodzyskania, podejmowana jest decyzja o zrobieniu częściowego lub pełnego odpisu aktualizującego wartość.
W okresie objętym niniejszym sprawozdaniem utworzony został odpis na 131 tys. zł, ujęty w pozostałych kosztach
operacyjnych sprawozdania z całkowitych dochodów w kwocie 34 tys. zł po pomniejszeniu o odwrócenie odpisów.
Zgodnie z MSSF 9, Spółka korzysta również z modelu szacowania oczekiwanej straty. Model ten, bazując na
danych historycznych dotyczących zapłaty należności przez klientów, wskazuje jaka część należności handlowych
statystycznie nie była spłacona, w zależności od długości przeterminowania (lub jego braku). Otrzymane wyniki
procentowe stosowane są następnie jako oczekiwana strata w poszczególnych przedziałach przeterminowania
płatności na datę raportową. Suma wartości należności przemnożonych przez stratę procentową wskazuje łączną
oczekiwaną stratę, jaką może wygenerować portfel należności handlowych. Jednocześnie Zarząd nie zrezygnował
z prowadzonej wcześniej analizy indywidualnej poszczególnych należności i z robienia odpisów w przypadku
sytuacji wskazującej na wysokie prawdopodobieństwo utraty wartości. Należności ujęte w ten sposób wyłączane
są z opisanego powyżej modelu szacowania oczekiwanej straty.